Praktyka robi swoje

Wyjeżdżam z pętli przy metrze i jadę kursem zjazdowym do zajezdni. Jest przed 19:00. Korki i o tej porze się tworzą, wszak to nie małe miasto, że wszyscy pracują do 15:00 i wracają szybko do domu. Rozkład jest dość rozwleczony. Gdy nagle... widzę pustą ulicę. Słuchajcie, jadę normalnym tempem, dojeżdżam do Hynka, a na sterowniku pojawia mi się... +5. Co robić z tym czasem? Cóż można zrobić... wleczenie jest uciążliwe, trzeba wystać na przystanku, o ile się jakoś go nie blokuje.

Często w komunikacyjnych internetach przewijają się pretensje do ZTM-u, że kierowcy nie jeżdżą zgodnie z rozkładem jazdy. Odpowiedź jest oczywiście prosta: korki. Na to wielu pisze, że przecież korki są codziennie, więc można rozkład jazdy dostosować pod nie.

Linia 401. Popołudniowy szczyt. Około godziny 17:00 są tradycyjnie spore korki. Do PKP Ursus (jeżdżę kursami skróconymi) dojeżdżam na -20 (czyli 20 min opóźniony). Myślę że jest to opóźnienie w miarę spoko jak na to, co się czasem potrafi dziać w Warszawie. Potem w kierunku Metra Służew staram się gonić rozkład, ale jadę mniej więcej parę minut opóźniony.

Wyjeżdżam z pętli przy metrze i jadę kursem zjazdowym do zajezdni. Jest przed 19:00. Korki i o tej porze się tworzą, wszak to nie małe miasto, że wszyscy pracują do 15:00 i wracają szybko do domu. Rozkład jest dość rozwleczony. Gdy nagle... widzę pustą ulicę. Słuchajcie, jadę normalnym tempem, dojeżdżam do Hynka, a na sterowniku pojawia mi się... +5. Co robić z tym czasem? Cóż można zrobić... wleczenie jest uciążliwe, trzeba wystać na przystanku, o ile się jakoś go nie blokuje.

Linia 716. Z Fortu Wola do Ciepłowni Wola w godzinach szczytu są 4 min na przejazd. Sporo, ale ZTM wziął na szczęście pod uwagę to, że tam jest duży ruch i często wiele aut jednocześnie chce skręcić w lewo powodując niemały zator.

Na jednym kółku jednak jakoś tak mi się szczęśliwie udaje, że nikt nie zatrzymuje mnie na żądanie przy P+R, auta od razu wpuszczają na lewy pas, a na skrzyżowanie wjeżdżam praktycznie na późnym zielonym, gdy akurat mam wolną przestrzeń do skrętu. Na przystanek Ciepłownia Wola przyjeżdżam w momencie, gdy na ekranie komputera pokładowego widzę +2:45 min. Co to oznacza? Skoro mogę odjechać minutę przed czasem, ale nie wcześniej, to znaczy że muszę stać i czekać prawie 2 minuty na przystanku.

Teraz wyobraźcie sobie, co by było gdyby ZTM naprawdę brał pod uwagę możliwe korki. Pomyślcie, co by było gdyby na odcinku, na którym się stoi w korkach po kilkanaście minut i rozkład to uwzględnia, nagle pewnego dnia o dziwo jakoś korków nie ma i autobus przejeżdża w 2 minuty. Co wtedy kierowca ma na przystanku zrobić? Wyłączyć silnik, podać kawę i zaprosić na spacer po okolicy, bo sobie postoimy?

Linia 148. Kilka razy miałem tę samą brygadę w porannym szczycie. Tzn. że kilka razy jeździłem wg tego samego rozkładu w karcie (obsługiwałem te same kursy). I tam był jeden taki kurs (7:08 z Wiatracznej), o którym wiedziałem że nie jest najlepszy pod względem punktualności, bo na trasie spotykałem dużo utrudnień. Za pierwszym razem miałem bardzo duże opóźnienie - jakieś 30 min spóźniony dojechałem do portu lotniczego. Innym razem to było 20 min, a ostatnio widziałem że kolega w karcie wpisał spóźnienie 15 min. To są niewielkie liczby. Ale jak ułożyć pod to rozkład? Jeśli damy 15 min dłużej na przejechanie trasy, to i tak w pozostałych przypadkach będą opóźnienia. Jeśli dodamy 30 min (czyli maksymalny czas wg danych, które podałem), co z pozostałymi kursami? Oczekiwanie na przystanku?

A teraz pomyślcie, co zrobić z liniami typu 171, gdzie opóźnienia potrafią sięgać nawet godziny. Gdy przyjdzie jakiś luźniejszy dzień, a rozkłady będą przewidywać korki, podczas gdy na Emilii Plater zamiast tradycyjnego paraliżu zrobi się puściutko, kierowca spokojnie mógłby na godzinę wyłączyć silnik w połowie trasy i pójść do domu zjeść obiad.

To są tylko przykłady. W praktyce wygląda to tak, że każdy dzień jest inny. I o ile kilka minut w tę czy w tamtą można jakoś regulować, to na korki zwyczajnie rady nie ma. Rozkład to teoria i teorią pozostanie. A praktyka robi swoje.