Najważniejsze, że ja wszystko widzę!

Wjeżdżamy na pętlę, ludzie wsiadają i wysiadają, a ta pani… siedzi dalej. Kątem oka spoglądam, co jest grane. Nie śpi, obserwuje uważnie drogę, wygląda na spokojną. A może ona nie ma domu i będzie tak jeździła ze mną do końca dnia?! No nic, nie czas na przemyślenia, trudno, jadę dalej bo czas nagli.

źródło: http://warszawa.wikia.com/wiki/184

Linia 184. Miałem ją ostatnio. Zresztą ten numerek bardzo często widzę w swoim grafiku. Może to i dobrze, bo całkiem polubiłem tę trasę. A prowadzi ona ze Szczęśliwic na Młociny. Na którymś kółku na Bielanach w kierunku północnym wsiada (nie, co ja mówię – próbuje się wdrapać!) starsza pani z ogromną walizką. Spoglądam z niedowierzaniem. Myślę: kto ją tak wystawił do wiatru i każe samej podróżować? Młoda kobieta siedząca na pierwszym siedzeniu wstaje, podchodzi do niej i pyta, czy w czymś może pomóc. Staruszka jednak unosi się honorem i mówi, że nie trzeba. Potem z lekkim i przymuszonym (jakby z powodu licznych bólów) uśmiechem dodaje: chyba że chce pani zamienić się na kolana.

W takich sytuacjach nawet nie ma mowy, żebym tak jak zwykle zamknął drzwi i ruszył. Uruchamiam przyklęk, czyli krótko mówiąc opuszczam wóz, żeby pani choć troszkę ułatwić wsiadanie, następnie czekam aż się usadowi na siedzeniu, a dopiero po chwili leciutko ruszam. Stosuję różne techniki jazdy w zależności od tego, kogo mam na pokładzie. Gdy jest kilka osób i wszyscy wygodnie siedzą, mogę sobie pozwolić na większe ruchy.

No ale wracamy do tej pani. Skoro się wgramoliła, to jedziemy. Jeśli walizka, jeśli kierunek Młociny, to na pewno wyjeżdża gdzieś z Warszawy. Tylko gdzie? Może do Łomianek do domu rodzinnego? Może PKS-em do Elbląga? A może dużym czerwonym autokarem do Berlina?!

Wjeżdżamy na pętlę, ludzie wsiadają i wysiadają, a ta pani… siedzi dalej. Kątem oka spoglądam, co jest grane. Nie śpi, obserwuje uważnie drogę, wygląda na spokojną. A może ona nie ma domu i będzie tak jeździła ze mną do końca dnia?! No nic, nie czas na przemyślenia, trudno, jadę dalej bo czas nagli. 

Dojeżdżamy do przystanku Schroegera, a starsza kobieta wstaje i podchodzi do drzwi. O kurczę, czyli ona objechała całą trasę, żeby nie musieć przechodzić przez trzypasmową ulicę? Nieźle! Mam nadzieję, że przejazd jej wygodnie minął. Wraz z nią do drzwi podchodzi dwoje innych starszych ludzi.

Pani się odzywa: proszę otworzyć drzwi! A staliśmy akurat na światłach. Ktoś jej to podpowiada, a staruszka się łapie za głowę i mówi: o ja ślepa! Przepraszam najmocniej! Pani obok dopowiada, że nic się nie stało, w końcu deszcz pada, ciemno i nic nie widać. Ja przysłuchuję się całej dyskusji i odpowiadam wesoło: najważniejsze, że ja wszystko widzę! Odbieram tym samym owacje na stojąco i miłe życzenia, żeby zdrowie mi służyło przez cały rok.

Odwdzięczam się więc również swoim dobrym słowem i z uśmiechem gnam dalej. Bo kolejni pasażerowie czekają. Bo kolejne ciekawe doświadczenia przede mną. Bo jak Warszawa długa i szeroka, tak każdy człowiek to oddzielna historia.